Ne derece bazal bir tat olduğunu düşündü...
Tıpkı içinde sürekli kanayan yara gibi acı, çok acı...
Koskocaman boşluğun yanı sıra, afilli bir özlem vardı içinde hayata karşı
Lakin umut çiçeğinin taç yaprakları bile es geçmiş hayatı..
Bir sapı kalmış rüzgarda usulca boynu bükük
Sevda gecenin karanlık derin kuytusunda,
Kurumuş göz pınarlarından zorla akan yaşı siliyor narin parmaklarıyla
Vira uğraşıyor dedi hislerim benimle..
Ta ki başım yatık olana dek uğraşacak belli
Ama bilmiyor ki o his zaten benim
Ne derece yorduğu önemli değil rüzgarın
Savurduğu küllerimden yeniden doğabilmeliyim
Ki; çeliklenmiş yeni benliğimle acımtıraklığı görmezden gelebilmeli
Dimdik güçlü duruşuma bir he deyip onu bünyeme esir etmeliyim
Yoksa korkacağımı mı sandın yüce evren !!
Ben senin yapı taşınım, ben olmazsam sende olmazsın
Esas sen kork benim sonsuz içselliğimden
Çünkü ben bir oje kokusu gibi tuhaf ama bir o kadarda vazgeçilmezim
Kendi inimde yapayalnız yaşamak zorunda kalsamda,
Kendimden her daim eminim...
Haydi boşver iç dingin huzur şarabından ve dinle sesimi
Sözcüklerim coşsun kulağında çektiğin her yudumda
Ve sabırla bekle...
Tam bir eke olabilmesi için içselliğinin, terlemeli ve sürekli değişmelisin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder