Sahne Senin...

Gözler ağır ağır kapandı ve

İzlemeye başladı sessizliği...

Neler vardı orada, kimler ?

Çığlık çığlığa bağırıyordu birileri

Keşfetmek gerekiyordu bu sessizliği..

Aslında tanıdıktı her şey

Kendi mekanıydı nitekim bu düzen

Ama yanlışa gidiyordu görünen tüm ayak izleri

Kar da yağmıyordu masumca, kapatsa karşısında ki bencilliği

"Ben sen ya da sen ben, nerede kaldı, hangi deliğe saklandı biz " diye fısıldıyor kulağına...

" Sahi nicedir yaşanıyor bizsiz " diyor içinden bir ses

İstenilen buysa madem; çıkışa varsak ya!

Nasılların, nedenlerin üzerinize bir yorgan gibi örtülmüşlüğünden mi?

O yüzden mi bu çözümsüz son?

Nedeni pekte zor değil

Görmeden gidiyor bakışlar, kalptekileri

Nasılsa baktı ya, " tamam " diyor işte 

" Bir şey olsa görürdüm "

Nede olsa süpersin, kalp kırmazsın öyle değil mi?

İçinde ki perde kapanıyor, sürekli alkışsız

Sürekli eksik, yarım yamalak

Aslında en çokta susuz, kupkuru..

Bu yüzden işte tam da bu yüzden bu matem, kasvet

Bu yüzden bu kırık döküklük

Çünkü yanıyor iç cayır cayır

Tahammülsüzlük çoğunluğa hükmediyor

Sahtece gülümsemek istiyorsun

Bu kırık dökükleri içinin en derinlerinde barındırırken kolaylık olsun diye

Kendini ve her şeyi unutup dümdüz gidebilesin diye

İyi, git bakalım gidebildiğin kadar; hayata sapmadan!

Kahramansın nede olsa

Açılsın perde

Haydi durma sahne senin...



Ocak/2014